Urodził się i dorastał w Zug (Szwajcaria); pięć lat spędził w Westport (USA). Studiował literaturę angielską i historię sztuki w Bazylei, studia teatralne odbył w Zurychu (Akademia Teatralna) oraz Paryżu (Ecole Lecoq). Był asystentem takich reżyserów, jak Manfred Weckwerth i Max Peter Ammann.
W latach 1975-81 był asystentem reżysera w Sekcji dramatu szwajcarskiej telewizji DRS, w latach 1982-85 pracował, jako autor i reżyser dla Radio Drama DRS.
Jest współzałożycielem pierwszej w Zurychu, niezależnej grupy teatralnej KOMEDIE, która powstała w roku 1977. Rudolph Straub pisał, grał i reżyserował tam aż do roku 1981. KOMEDIE gościła na festiwalach Wiedniu, Barcelonie, Hamburgu, Bremen i in.
W roku 1985 wspólnie z Alexandrą Prušą powołał do życia zespół YO-YO PRODUCTION, w której, aż do roku 1999, współtworzył, pisał, reżyserował – łącznie około 30 spektakli dla teatru i mediów. Jednym z ostatnich był spektakl Neige blanche R. Walsera z muzyką Giovanny Marini i scenografią Pawła Dobrzyckiego. Była to produkcja przygotowana specjalnie na festiwal TheaterSpektakel99 w Zurychu. YO-YO PRODUCTION występował w wielu krajach, od Göteborga po Dubrownik. W roku 1987 zespół wystąpił również we Wrocławiu, ze sztuką Lenin w operze.
Od 1983 roku Rudolph Straub pracował jednocześnie jako freelancer, reżyserując spektakle w Västeras Lans-Theatre (Szwecja), Schauspielhaus Zurych, Théâtre des Treize Vents w Montpellier (Francja), Teatrze Szwedzka / Teatr Rozmaitości w Warszawie, Teatrze Sztuki w Zurychu, w Wietnamskim Teatrze Narodowym w Hanoi oraz Casino Theatre Zug (Szwajcaria).
Od 1989 roku Rudolph Straub napisał i wyreżyserował kilka filmów krótkometrażowych i filmów fabularnych dokumentów telewizyjnych, takich jak Maxantino, czy Counting My Days.
W latach 1992-99 był wykładowcą na Wydziale Filmowym Akademii Sztuk Pięknych w Zurychu, a w latach 1993-2012 również w Conservatoire Nationale de Theatre w Montpellier.
W roku 2006 Rudolph Straub napisał i wyprodukował operę NightShift, wystawioną wSt. Gallen (Szwajcaria), a dwa lata później, w rodzinnym mieście Zug prapremierę miała opera Nikki. W roku 2014 w Genewie wystawiona zostanie trzecia opera jego autorstwa, zatytułowana Moonwatch.
Rudolph Straub mieszka w Szwajcarii i południowej Francji.
W Teatrze Rozrywki wyreżyserował komedię Frank V F. Dürrenmatta.
Foto: Tomasz Zakrzewski
W latach 1975-81 był asystentem reżysera w Sekcji dramatu szwajcarskiej telewizji DRS, w latach 1982-85 pracował, jako autor i reżyser dla Radio Drama DRS.
Jest współzałożycielem pierwszej w Zurychu, niezależnej grupy teatralnej KOMEDIE, która powstała w roku 1977. Rudolph Straub pisał, grał i reżyserował tam aż do roku 1981. KOMEDIE gościła na festiwalach Wiedniu, Barcelonie, Hamburgu, Bremen i in.
W roku 1985 wspólnie z Alexandrą Prušą powołał do życia zespół YO-YO PRODUCTION, w której, aż do roku 1999, współtworzył, pisał, reżyserował – łącznie około 30 spektakli dla teatru i mediów. Jednym z ostatnich był spektakl Neige blanche R. Walsera z muzyką Giovanny Marini i scenografią Pawła Dobrzyckiego. Była to produkcja przygotowana specjalnie na festiwal TheaterSpektakel99 w Zurychu. YO-YO PRODUCTION występował w wielu krajach, od Göteborga po Dubrownik. W roku 1987 zespół wystąpił również we Wrocławiu, ze sztuką Lenin w operze.
Od 1983 roku Rudolph Straub pracował jednocześnie jako freelancer, reżyserując spektakle w Västeras Lans-Theatre (Szwecja), Schauspielhaus Zurych, Théâtre des Treize Vents w Montpellier (Francja), Teatrze Szwedzka / Teatr Rozmaitości w Warszawie, Teatrze Sztuki w Zurychu, w Wietnamskim Teatrze Narodowym w Hanoi oraz Casino Theatre Zug (Szwajcaria).
Od 1989 roku Rudolph Straub napisał i wyreżyserował kilka filmów krótkometrażowych i filmów fabularnych dokumentów telewizyjnych, takich jak Maxantino, czy Counting My Days.
W latach 1992-99 był wykładowcą na Wydziale Filmowym Akademii Sztuk Pięknych w Zurychu, a w latach 1993-2012 również w Conservatoire Nationale de Theatre w Montpellier.
W roku 2006 Rudolph Straub napisał i wyprodukował operę NightShift, wystawioną wSt. Gallen (Szwajcaria), a dwa lata później, w rodzinnym mieście Zug prapremierę miała opera Nikki. W roku 2014 w Genewie wystawiona zostanie trzecia opera jego autorstwa, zatytułowana Moonwatch.
Rudolph Straub mieszka w Szwajcarii i południowej Francji.
W Teatrze Rozrywki wyreżyserował komedię Frank V F. Dürrenmatta.
Foto: Tomasz Zakrzewski
Absolwent PWST w Krakowie, Wydziału Reżyserii Dramatu; studiował również teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jeszcze w czasie studiów pisał scenariusze, grał i reżyserował w teatrach studenckich. Związany etatowo z teatrami Nowej Huty, Częstochowy i Rzeszowa, współpracował ze scenami Krakowa, Szczecina, Zabrza, Częstochowy, Sosnowca, Gdańska, Lublina, Katowic, Iwanofrankowska oraz Chorzowa.
Wyreżyserował pół setki przedstwień – głównie klasyki oraz klasyki współczesności, wśród których znajdują się takie tytuły, jak: Caligula A. Camusa i Piękny widok S. Mrożka (Teatr Współczesny w Szczecinie), Rozmowy z katem K. Moczarskiego (Teatr Nowy w Zabrzu), Szklana menażeria T. Williamsa, Sami ze wszystkimi A. Gelmana, Antygona Sofoklesa, Brzydkie kaczątko A. Gal (wszystkie w Teatrze im. A. Mickiewicza w Częstochowie), Kontrakt, Pieszo oraz Rzeźnia S. Mrożka, Teatr czasów Nerona i Seneki E. Radzińskiego, Życie jest snem P. Calderona, Hiob K. Wojtyły, Zmierzch długiego dnia E. O’Neilla, Nienawidzę M. Koterskiego, Zemsta A. Fredry, Wesele S. Wyspiańskiego, Szewcy S. I. Witkiewicza, Kopciuszek J. i H. Grimmów, Sen nocy letniej W. Szekspira, Siemka D. Kosińskiego, Trzy siostry A. Czechowa oraz Opowieść o życiu i śmierci wg własnego scenariusza (wszystkie w Teatrze im. W. Siemaszkowej w Rzeszowie), Hiob K. Wojtyły, Don Juan Moliera, Bracia Karamazow F. Dostojewskiego oraz Kontakt S. Mrożka (wszystkie w Teatrze Śląskim im. S. Wyspiańskiego w Katowicach), Rewizor M. Gogola, Simpatico S. Sheparda (Teatr Wybrzeże w Gdańsku), Pora zbiorów S. Bieniasza, Trzy siostry A. Czechowa, Wesele oraz Wyzwolenie S. Wyspiańskiego, Antygona Sofoklesa, Ożenek M. Gogola, Profesjonalista D. Kovacevića oraz Tango S. Mrożka (wszystkie w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu), Tartuffe Moliera, Kolacja na cztery ręce P. Barza, Złodziejki chleba E. Lachnit, Iwona, księżniczka Burgunda W. Gombrowicza, Pastorałka L. Schillera (wszystkie w Teatrze Nowym z Zabrzu), Podanie o Piaście i Popielu A. Gala, Balladyna J. Słowackiego, Tristan i Izolda J. Bediera, Legenda S. Wyspiańskiego, Antygona Sofoklesa oraz Don Kichote M. de Cervantesa (wszystkie w Teatrze Lalki, Maski i Aktora „Groteska” w Krakowie), Dożywocie A. Fredry oraz Balladyna J. Słowackiego (obydwa w Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie), a także Karnawał, czyli pierwsza żona Adama S. Mrożka (Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie).
Bogdan Ciosek ma w dorobku również wiele działań pozareżyserskich, np. organizację I Festiwalu Młodych reżyserów w Rzeszowie (1987), organizację dziesięciu edycji Rzeszowskich Spotkań Teatralnych oraz sześciu edycji Rzeszowskich Spotkań Karnawałowych. Jest twórcą formuły i organizatorem pięciu edycji Rzeszowskich Spotkań Plenerowych, inicjatorem Galerii „Foyer” i wielu w niej wystaw i cyklicznych festiwali plastycznych (Międzynarodowe Biennale Plakatu Teatralnego, Międzynarodowe Biennale Grafiki Komputerowej, Aukcja dobroczynnych „Bliźniemu swemu…”).
Zainicjował i organizował budowę „Szajna Galerii” w Rzeszowie, w której zgromadzono największy zbiór prac Józefa Szajny. Stworzył formułę i program Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu. W roku 2011 pełnił funkcję dyrektora programowego 6. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych „R@port” w Gdyni.
W Teatrze Rozrywki wyreżyserował Zbrodnię i karę F. Dostojewskiego we własnej adaptacji, Ja, Josephine wg własnego scenariusza oraz Historię filozofii po góralsku wg ks. prof. J. Tischnera.
NAGRODY I WYRÓŻNIENIA:
1990 – nagroda Wojewody Rzeszowskiego
1991 – nagroda Ministra Edukacji Narodowej
1992 – ZŁOTA MASKA za reżyserię „Don Juana” Moliera w Teatrze Śląskim w Katowicach
1993 – nagroda Ministra Kultury i Sztuki oraz nagroda Prezydenta Rzeszowa
1994 – „Złota Maska” za reżyserię „Braci Karamazow” Dostojewskiego w Teatrze Śląskim w Katowicach
1997 – nagroda główna za „Nienawidzę” Koterskiego na II Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Ogródkowych w Warszawie
1998 – Krzyż Kawalerski OOP – za wybitne zasługi dla kultury polskiej
2005 – nagroda za inscenizację „Balladyny” Słowackiego na I Ogólnopolskim Festiwalu Dramaty Narodów – Kraków
Foto: Tomasz Zakrzewski
Wyreżyserował pół setki przedstwień – głównie klasyki oraz klasyki współczesności, wśród których znajdują się takie tytuły, jak: Caligula A. Camusa i Piękny widok S. Mrożka (Teatr Współczesny w Szczecinie), Rozmowy z katem K. Moczarskiego (Teatr Nowy w Zabrzu), Szklana menażeria T. Williamsa, Sami ze wszystkimi A. Gelmana, Antygona Sofoklesa, Brzydkie kaczątko A. Gal (wszystkie w Teatrze im. A. Mickiewicza w Częstochowie), Kontrakt, Pieszo oraz Rzeźnia S. Mrożka, Teatr czasów Nerona i Seneki E. Radzińskiego, Życie jest snem P. Calderona, Hiob K. Wojtyły, Zmierzch długiego dnia E. O’Neilla, Nienawidzę M. Koterskiego, Zemsta A. Fredry, Wesele S. Wyspiańskiego, Szewcy S. I. Witkiewicza, Kopciuszek J. i H. Grimmów, Sen nocy letniej W. Szekspira, Siemka D. Kosińskiego, Trzy siostry A. Czechowa oraz Opowieść o życiu i śmierci wg własnego scenariusza (wszystkie w Teatrze im. W. Siemaszkowej w Rzeszowie), Hiob K. Wojtyły, Don Juan Moliera, Bracia Karamazow F. Dostojewskiego oraz Kontakt S. Mrożka (wszystkie w Teatrze Śląskim im. S. Wyspiańskiego w Katowicach), Rewizor M. Gogola, Simpatico S. Sheparda (Teatr Wybrzeże w Gdańsku), Pora zbiorów S. Bieniasza, Trzy siostry A. Czechowa, Wesele oraz Wyzwolenie S. Wyspiańskiego, Antygona Sofoklesa, Ożenek M. Gogola, Profesjonalista D. Kovacevića oraz Tango S. Mrożka (wszystkie w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu), Tartuffe Moliera, Kolacja na cztery ręce P. Barza, Złodziejki chleba E. Lachnit, Iwona, księżniczka Burgunda W. Gombrowicza, Pastorałka L. Schillera (wszystkie w Teatrze Nowym z Zabrzu), Podanie o Piaście i Popielu A. Gala, Balladyna J. Słowackiego, Tristan i Izolda J. Bediera, Legenda S. Wyspiańskiego, Antygona Sofoklesa oraz Don Kichote M. de Cervantesa (wszystkie w Teatrze Lalki, Maski i Aktora „Groteska” w Krakowie), Dożywocie A. Fredry oraz Balladyna J. Słowackiego (obydwa w Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie), a także Karnawał, czyli pierwsza żona Adama S. Mrożka (Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie).
Bogdan Ciosek ma w dorobku również wiele działań pozareżyserskich, np. organizację I Festiwalu Młodych reżyserów w Rzeszowie (1987), organizację dziesięciu edycji Rzeszowskich Spotkań Teatralnych oraz sześciu edycji Rzeszowskich Spotkań Karnawałowych. Jest twórcą formuły i organizatorem pięciu edycji Rzeszowskich Spotkań Plenerowych, inicjatorem Galerii „Foyer” i wielu w niej wystaw i cyklicznych festiwali plastycznych (Międzynarodowe Biennale Plakatu Teatralnego, Międzynarodowe Biennale Grafiki Komputerowej, Aukcja dobroczynnych „Bliźniemu swemu…”).
Zainicjował i organizował budowę „Szajna Galerii” w Rzeszowie, w której zgromadzono największy zbiór prac Józefa Szajny. Stworzył formułę i program Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu. W roku 2011 pełnił funkcję dyrektora programowego 6. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych „R@port” w Gdyni.
W Teatrze Rozrywki wyreżyserował Zbrodnię i karę F. Dostojewskiego we własnej adaptacji, Ja, Josephine wg własnego scenariusza oraz Historię filozofii po góralsku wg ks. prof. J. Tischnera.
NAGRODY I WYRÓŻNIENIA:
1990 – nagroda Wojewody Rzeszowskiego
1991 – nagroda Ministra Edukacji Narodowej
1992 – ZŁOTA MASKA za reżyserię „Don Juana” Moliera w Teatrze Śląskim w Katowicach
1993 – nagroda Ministra Kultury i Sztuki oraz nagroda Prezydenta Rzeszowa
1994 – „Złota Maska” za reżyserię „Braci Karamazow” Dostojewskiego w Teatrze Śląskim w Katowicach
1997 – nagroda główna za „Nienawidzę” Koterskiego na II Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Ogródkowych w Warszawie
1998 – Krzyż Kawalerski OOP – za wybitne zasługi dla kultury polskiej
2005 – nagroda za inscenizację „Balladyny” Słowackiego na I Ogólnopolskim Festiwalu Dramaty Narodów – Kraków
Foto: Tomasz Zakrzewski
Autor tekstów piosenek, scenarzysta i reżyser spektakli muzycznych, aktor i piosenkarz. Autor polskiej wersji językowej wielu piosenek w filmach, m.in.: „Shrek”, „Niedźwiedź w wielkim niebieskim domu”, „Mała Syrenka”. Wokalista i gitarzysta formacji rockowych: Bończyk/Krzywański oraz Nowe Sytuacje.
Uczestnik festiwali i zdobywca wielu nagród, z których najważniejsze to: Grand Prix na 21. Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu oraz Grand Prix na 16. Ogólnopolskim Festiwalu Piosenki Francuskiej w Lubinie. Od 2010 roku – członek Rady Artystycznej Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Od 2013 roku – dyrektor artystyczny Festiwalu Twórczości Wojciecha Młynarskiego. Współzałożyciel Fundacji Róbmy swoje dla kultury. Od roku 2016 wykładowca Warszawskiej Szkoły Filmowej.
Ma na swoim koncie kilka recitali:
– Piosenki kilku Francuzów (2000),
– Tango Kameleon (2002),
– Recital na piano i bass (2009),
– Mój Staszewski (2012),
– Resume z wątkiem kosmicznym (2013),
– Czarno-białe ślady (2014),
– Kaczmarski – subiektywnie (2016)
– Absolutnie. Bończyk śpiewa Młynarskiego (2018).
Nagrał kilka płyt, m.in.: „Następny” (2001), „Tango Kameleon”(2003), „Depresjoniści”(2005), "Raj"(2008), "Ideologia snu", "Dzieci Hioba"(2010), "Mój Staszewski" (2012). Pisze teksty dla różnych wykonawców piosenki, m.in. dla Katarzyny Groniec, Michała Bajora i Mirosława Czyżykiewicza.
Od lat spełnia się także w roli scenarzysty i reżysera koncertów oraz twórcy spektakli teatralnych, takich jak m.in.:
– Obywatel w Teatrze im. W. Horzycy w Toruniu,
– Kot w butach, Walc na trawie, Nie dorosłem w stołecznym Teatrze Syrena,
– Singielka, Singielka 2 w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej,
– Zorro w Teatrze Muzycznym w Łodzi,
– Jacek Kaczmarski. Lekcja historii w warszawskim Teatrze Ateneum,
– Młynarski obowiązkowo! w Teatrze 6. piętro w Warszawie,
– Walc kameralny, czyli Pan Wasowski mniej znany w Teatrze Muzycznym w Toruniu.
Jest twórcą cenionych spektakli poetyckich, m.in.: Wersety panteisty,O aniołach innym razem, 1944 – Miasto – 2012, Total Niemen, czyli o czym trąbo dzwonisz.
W Teatrze Rozrywki zagrał Cliffa w musicalu Cabaret oraz Brada w premierowej obsadzie musicalu The Rocky Horror Show.
Na chorzowskiej scenie wyreżyserował:
– Terapię Jonasza (i również zagrał w niej główną rolę),
– Kota w butach – obydwa spektakle wg własnego scenariusza,
– musical Młody Frankenstein M. Brooksa i T. Meehana (napisał też polskie teksty piosenek),
– Jak odnieść sukces w biznesie, zanadto się nie wysilając (w którym wziął również udział jako Głos Z Książki),
– musical familijny Zorro,
– musical Cabaret J. Masteroffa, J. Kandera i F. Ebba.
Jest pomysłodawcą, reżyserem oraz wykonawcą (śpiew, gitara) w koncercie Poeci, których nam zabrakło.
W marcu 2017 r. podczas Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu Kapituła Nagrody im. Aleksandra Bardiniego przyznała Jackowi Bończykowi DYPLOM MISTRZOWSKI.
Od września 2018 r. do czerwca 2019 r. Dyrektor artystyczny Teatru Rozrywki.
Foto: Tomasz Zakrzewski
Reżyser, dramaturg, scenograf i pedagog. Studiował w warszawskiej PWST, następnie na Uniwersytecie w Bolonii u Umberto Eco oraz u Giorgio Strehlera w Teatro Piccolo di Milano. Zadebiutował w mediolańskiej La Scali spektaklem opartym na muzyce Monteverdiego. Miał wówczas zaledwie 24 lata i był najmłodszym w historii reżyserem, debiutującym w tym najsłynniejszym, włoskim teatrze operowym. Uznany za największy talent reżyserski w 1995 r., zaczął współpracę z teatrami operowymi i dramatycznymi Włoch, Francji, Belgii, Hiszpanii, Argentyny, Irlandii i Polski, później Urugwaju, Kuby i Izraela. Jest autorem ponad 190 spektakli muzycznych i dramatycznych.
Współpracował z największymi artystami świata opery i teatru, takimi jak: Placido Domingo, Piotr Beczała, Mariusz Kwiecień, Jose Cura czy Lorin Maazel.
Jest założycielem i wieloletnim dyrektorem instytucji teatralnych: Limen Teatro i CONTEATRO, specjalizujących się w produkcji spektakli operowych, teatralnych oraz mistrzowskich kursów teatralnych. Projekty teatralne, edukacyjne i angażujące grupy wykluczone społecznie, przyniosły mu wiele nagród, m.in. Medal Regionu Puglia.
Od roku 2007 współpracuje na stałe z teatrami hiszpańskimi. Pierwszą jego produkcją była opera Cyrano de Bergerac z Placido Domingo w roli tytułowej, zrealizowana w Walencji. Zainaugurował sezon opery w Bilbao Zamkiem Sinobrodego B. Bartóka, wrócił tam z Cosi fan tutte, Ernanim i Eugeniuszem Onieginem, a następnie zrealizował spektakle w Teatro Real w Madrycie, Teatro la Maestranza w Sevilli i na Międzynarodowym Festiwalu w Santander. Kolejnym spektaklem był Król Roger K. Szymanowskiego, którego premiera odbyła się w Bilbao.
Michał Znaniecki współpracuje dziś na stałe z teatrami w Argentynie i Urugwaju, gdzie zrealizował między innymi prapremierę opery Hagith Karola Szymanowskiego w Teatro Colon, najważniejszej scenie Ameryki Łacińskiej. Jest założycielem Festiwalu Opera on The Water – Tigre w Buenos Aires, który miał już dwie edycje.
Współpracuje również z Israeli Opera, reżyserując superprodukcje plenerowe na pustyni w Masadzie. Najnowszą z nich jest Traviata, której premiera odbyła się w czerwcu 2014 r. W tym samym roku wyreżyserował m.in. Eugeniusza Oniegina w Neapolu, Bal Maskowy G. Verdiego w Operze Narodowej w Tel Avivie oraz Mefistofele A. Boito w Chorwackim Narodowym Teatrze w Splicie.
W Polsce kontynuuje współpracę ze scenami operowymi m.in. Krakowa (Don Giovanni, Eugeniusz Oniegin, Miłość do trzech pomarańczy), Szczecina (The Fairy Queen), Łodzi (Włoszka w Algierze), Warszawy (Łucja z Lammermoor i Lucrezia Borgia) i Wrocławia, gdzie oprócz spektakli repertuarowych (Cosi fan tutte, Hagith, Ester, Napój miłosny, Samson i Dalila, Rigoletto, Otello) wyspecjalizował się w megaprodukcjach plenerowych takich jak: Napój miłosny na Pergoli, Otello na Wyspie Piaskowej czy Turandot i Bal Maskowy na Stadionie Olimpijskim.
Był jednym z najmłodszych dyrektorów Opery Narodowej w Warszawie i Teatru Wielkiego w Poznaniu.
W Teatrze Rozrywki wyreżyserował:
– Szwagierki M. Tremblaya,
– musical Jekyll & Hyde F. Wildhorna i L. Bricusse’a,
– musical Producenci M. Brooksa,
– musical Our House T. Firtha i Madness,
– musical Billy Elliot E. Johna i L. Halla,
– musical Bulwar Zachodzącego Słońca W. L. Webbera, D. Blacka i C. Hamptona,
– musical Zakonnica w przebraniu A. Menkena.
NAJWAŻNIEJSZE NAGRODY:
– ZŁOTA MASKA 2008 i tytuł „spektakl roku” dla musicalu Jekyll & Hyde,
– ZŁOTA MASKA 2010 za reżyserię musicalu Producenci,
– Medal Regionu Puglia 2008 za osiągnięcia artystyczne,
– Srebrny Medal Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Zasłużony Kulturze GLORIA ARTIS”,
– Premios Líricos Teatro Campoamor 2011 dla najlepszej produkcji premierowej roku w Hiszpanii – Eugeniusza Oniegina.
– 23. Konkurs Narodowych Nagród Teatralnych Chorwacji – główna nagroda za najlepszy spektakl operowy 2014 – Mefistofele
– Premio Abbiati 2015 – nagroda specjalna im. Filippo Siebanecka za najciekawszy projekt muzyczny we Włoszech – 200.com-Pagliacci 2015
– Nagroda Marszałka Województwa Śląskiego w dziedzinie kultury za wybitne osiągnięcia artystyczne (2018).
Foto: Marek Grotowski
Współpracował z największymi artystami świata opery i teatru, takimi jak: Placido Domingo, Piotr Beczała, Mariusz Kwiecień, Jose Cura czy Lorin Maazel.
Jest założycielem i wieloletnim dyrektorem instytucji teatralnych: Limen Teatro i CONTEATRO, specjalizujących się w produkcji spektakli operowych, teatralnych oraz mistrzowskich kursów teatralnych. Projekty teatralne, edukacyjne i angażujące grupy wykluczone społecznie, przyniosły mu wiele nagród, m.in. Medal Regionu Puglia.
Od roku 2007 współpracuje na stałe z teatrami hiszpańskimi. Pierwszą jego produkcją była opera Cyrano de Bergerac z Placido Domingo w roli tytułowej, zrealizowana w Walencji. Zainaugurował sezon opery w Bilbao Zamkiem Sinobrodego B. Bartóka, wrócił tam z Cosi fan tutte, Ernanim i Eugeniuszem Onieginem, a następnie zrealizował spektakle w Teatro Real w Madrycie, Teatro la Maestranza w Sevilli i na Międzynarodowym Festiwalu w Santander. Kolejnym spektaklem był Król Roger K. Szymanowskiego, którego premiera odbyła się w Bilbao.
Michał Znaniecki współpracuje dziś na stałe z teatrami w Argentynie i Urugwaju, gdzie zrealizował między innymi prapremierę opery Hagith Karola Szymanowskiego w Teatro Colon, najważniejszej scenie Ameryki Łacińskiej. Jest założycielem Festiwalu Opera on The Water – Tigre w Buenos Aires, który miał już dwie edycje.
Współpracuje również z Israeli Opera, reżyserując superprodukcje plenerowe na pustyni w Masadzie. Najnowszą z nich jest Traviata, której premiera odbyła się w czerwcu 2014 r. W tym samym roku wyreżyserował m.in. Eugeniusza Oniegina w Neapolu, Bal Maskowy G. Verdiego w Operze Narodowej w Tel Avivie oraz Mefistofele A. Boito w Chorwackim Narodowym Teatrze w Splicie.
W Polsce kontynuuje współpracę ze scenami operowymi m.in. Krakowa (Don Giovanni, Eugeniusz Oniegin, Miłość do trzech pomarańczy), Szczecina (The Fairy Queen), Łodzi (Włoszka w Algierze), Warszawy (Łucja z Lammermoor i Lucrezia Borgia) i Wrocławia, gdzie oprócz spektakli repertuarowych (Cosi fan tutte, Hagith, Ester, Napój miłosny, Samson i Dalila, Rigoletto, Otello) wyspecjalizował się w megaprodukcjach plenerowych takich jak: Napój miłosny na Pergoli, Otello na Wyspie Piaskowej czy Turandot i Bal Maskowy na Stadionie Olimpijskim.
Był jednym z najmłodszych dyrektorów Opery Narodowej w Warszawie i Teatru Wielkiego w Poznaniu.
W Teatrze Rozrywki wyreżyserował:
– Szwagierki M. Tremblaya,
– musical Jekyll & Hyde F. Wildhorna i L. Bricusse’a,
– musical Producenci M. Brooksa,
– musical Our House T. Firtha i Madness,
– musical Billy Elliot E. Johna i L. Halla,
– musical Bulwar Zachodzącego Słońca W. L. Webbera, D. Blacka i C. Hamptona,
– musical Zakonnica w przebraniu A. Menkena.
NAJWAŻNIEJSZE NAGRODY:
– ZŁOTA MASKA 2008 i tytuł „spektakl roku” dla musicalu Jekyll & Hyde,
– ZŁOTA MASKA 2010 za reżyserię musicalu Producenci,
– Medal Regionu Puglia 2008 za osiągnięcia artystyczne,
– Srebrny Medal Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Zasłużony Kulturze GLORIA ARTIS”,
– Premios Líricos Teatro Campoamor 2011 dla najlepszej produkcji premierowej roku w Hiszpanii – Eugeniusza Oniegina.
– 23. Konkurs Narodowych Nagród Teatralnych Chorwacji – główna nagroda za najlepszy spektakl operowy 2014 – Mefistofele
– Premio Abbiati 2015 – nagroda specjalna im. Filippo Siebanecka za najciekawszy projekt muzyczny we Włoszech – 200.com-Pagliacci 2015
– Nagroda Marszałka Województwa Śląskiego w dziedzinie kultury za wybitne osiągnięcia artystyczne (2018).
Foto: Marek Grotowski
Reżyser teatralny. Studiował na Wydziale Wiedzy o Teatrze w warszawskiej Akademii Teatralnej, a w 1999 roku ukończył Wydział Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Jeszcze w czasie studiów był asystentem Mai Komorowskiej przy Letnikach M. Gorkiego (w których zresztą zagrał Dwukropka Siemiona Siemionowicza), Rudolfa Zioły przy Burzy W. Szekspira (Narodowy Stary Teatr w Krakowie, 1997) i Andrzeja Wajdy, z którym pracował przy realizacji Klątwy S. Wyspiańskiego (Narodowy Stary Teatr w Krakowie, 1997).
W latach 1989-1992 wędrował po Polsce z prywatnym Teatrem im. Kici Koci Zbigniewa Micha i Wojciecha Królikiewicza. W 1998 roku Łukasz Kos wraz z Markiem Wroną wyreżyserował na deskach Teatru Ludowego w Nowej Hucie Dziady cz. III. Celę Konrada A. Mickiewicza. Kolejnym przedsięwzięciem był Zazum w stołecznym Teatrze Dramatycznym (2000). Było to liryczne przedstawienie z tekstami Dariusza Rzontkowskiego, nawiązujące stylistyką do niezapomnianego Kabaretu Starszych Panów.
W latach 2001-2003 reżyser związany był z Teatrem Nowym w Łodzi, w którym wyreżyserował: Beztlenowce I. Villqista, współczesną operę kameralną pt. Mężczyzna, który pomylił żonę z kapeluszem M. Nymana, Kurkę wodną S. I. Witkiewicza oraz program rozrywkowy Go-Go, czyli neurotyczna osobowość naszych czasów z tekstami i muzyką Jakuba Przebindowskiego, który cztery lata później wystawił ponownie, tym razem w krakowskim Teatrze Scena STU.
Następne realizacje Łukasza Kosa to:
– Od dziś będziemy dobrzy P. Sali (Teatr Polski we Wrocławiu),
– Sny I. Wyrypajewa (Teatr Rozmaitości w Warszawie)
– Koronacja M. Modzelewskiego (Teatr Narodowy w Warszawie),
– Paw królowej D. Masłowskiej (Teatr Studyjny PWSFTiT w Łodzi),
– Starość jest piękna E. Vilar (Teatr Polonia),
– Zapiski tego, który zniknął L. Janačka (Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie),
– Sonety Szekspira P. Mykietyna (Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie),
– Klątwa S. Wyspiańskiego (Teatr im. C. K. Norwida w Jeleniej Górze),
– Król Duch J. Słowackiego (Teatr Nowy im. K. Dejmka w Łodzi),
– Sceny z życia małżeńskiego I. Bergmana (Och-Teatr w Warszawie),
– Król dramatu M. Modzelewskiego (Teatr IMKA w Warszawie),
– Bobiczek H. Levina (Teatr Zagłębia w Sosnowcu).
Łukasz Kos jest również autorem inscenizacji dla dzieci. W warszawskim Teatrze Lalka przygotował spektakle pt. Sklep z zabawkami A. Popescu oraz Janosik. Naprawdę prawdziwa historia M. Walczaka. Na deskach Teatru Polskiego im. H. Konieczki w Bydgoszczy przedstawił współcześnie potraktowanego Kajtusia Czarodzieja J. Korczaka. Bankructwo małego Dżeka R. Bolesty wyreżyserował w stołecznym Teatrze Lalka.
Łukasz Kos jest również współautorem (z Jackiem Papisem) filmu dokumentalnego „Zdzisław Maklakiewicz” (1996), traktującym o karierze jednego z najbardziej nietuzinkowych polskich aktorów filmowych. W roku 2004 reżyser zrealizował „Opowieści o zwyczajnym szaleństwie” P. Zelenki dla Teatru Telewizji.
W Teatrze Rozrywki wyreżyserował Przebudzenie wiosny S. Saterai D. Sheika.
NAGRODY:
– ZŁOTA MASKA 2001– nagroda łódzkich recenzentów dla najlepszego reżysera sezonu za reżyserię „Beztlenowców” I. Villqista w Teatrze Nowym w Łodzi,
– Nagroda publiczności dla spektaklu Beztlenowce na 5. Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Reżyserskiej INTERPRETACJE w Katowicach 2002,
– Nagroda za reżyserię spektaklu Od dziś będziemy dobrzy na 3. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej RZECZOWISTOŚĆ PRZEDSTAWIONA w Zabrzu oraz Nagroda za reżyserię spektaklu Kurka wodna S. I. Witkiewicza na 28. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych (2003),
– Nagroda za „wrażliwą i skuteczną pracę nad tekstem i aktorem” w przedstawieniu Koronacja M. Modzelewskiego na 4. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej RZECZOWISTOŚĆ PRZEDSTAWIONA w Zabrzu 2004,
– Nagroda za inscenizację i reżyserię przedstawienia Sklep z zabawkami na 12. Międzynarodowych Spotkaniach Teatrów Lalek w Toruniu 2005,
– ATEST – Świadectwo Wysokiej Jakości i Poziomu Artystycznego za rok 2005, za przedstawienie Sklep z zabawkami (2006),
– honorowe wyróżnienie dla przedstawienia Janosik. Naprawdę prawdziwa historia na 25. Ogólnopolski Festiwal Teatrów Lalek w Opolu 2011.
Foto: Tomasz Zakrzewski
W latach 1989-1992 wędrował po Polsce z prywatnym Teatrem im. Kici Koci Zbigniewa Micha i Wojciecha Królikiewicza. W 1998 roku Łukasz Kos wraz z Markiem Wroną wyreżyserował na deskach Teatru Ludowego w Nowej Hucie Dziady cz. III. Celę Konrada A. Mickiewicza. Kolejnym przedsięwzięciem był Zazum w stołecznym Teatrze Dramatycznym (2000). Było to liryczne przedstawienie z tekstami Dariusza Rzontkowskiego, nawiązujące stylistyką do niezapomnianego Kabaretu Starszych Panów.
W latach 2001-2003 reżyser związany był z Teatrem Nowym w Łodzi, w którym wyreżyserował: Beztlenowce I. Villqista, współczesną operę kameralną pt. Mężczyzna, który pomylił żonę z kapeluszem M. Nymana, Kurkę wodną S. I. Witkiewicza oraz program rozrywkowy Go-Go, czyli neurotyczna osobowość naszych czasów z tekstami i muzyką Jakuba Przebindowskiego, który cztery lata później wystawił ponownie, tym razem w krakowskim Teatrze Scena STU.
Następne realizacje Łukasza Kosa to:
– Od dziś będziemy dobrzy P. Sali (Teatr Polski we Wrocławiu),
– Sny I. Wyrypajewa (Teatr Rozmaitości w Warszawie)
– Koronacja M. Modzelewskiego (Teatr Narodowy w Warszawie),
– Paw królowej D. Masłowskiej (Teatr Studyjny PWSFTiT w Łodzi),
– Starość jest piękna E. Vilar (Teatr Polonia),
– Zapiski tego, który zniknął L. Janačka (Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie),
– Sonety Szekspira P. Mykietyna (Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie),
– Klątwa S. Wyspiańskiego (Teatr im. C. K. Norwida w Jeleniej Górze),
– Król Duch J. Słowackiego (Teatr Nowy im. K. Dejmka w Łodzi),
– Sceny z życia małżeńskiego I. Bergmana (Och-Teatr w Warszawie),
– Król dramatu M. Modzelewskiego (Teatr IMKA w Warszawie),
– Bobiczek H. Levina (Teatr Zagłębia w Sosnowcu).
Łukasz Kos jest również autorem inscenizacji dla dzieci. W warszawskim Teatrze Lalka przygotował spektakle pt. Sklep z zabawkami A. Popescu oraz Janosik. Naprawdę prawdziwa historia M. Walczaka. Na deskach Teatru Polskiego im. H. Konieczki w Bydgoszczy przedstawił współcześnie potraktowanego Kajtusia Czarodzieja J. Korczaka. Bankructwo małego Dżeka R. Bolesty wyreżyserował w stołecznym Teatrze Lalka.
Łukasz Kos jest również współautorem (z Jackiem Papisem) filmu dokumentalnego „Zdzisław Maklakiewicz” (1996), traktującym o karierze jednego z najbardziej nietuzinkowych polskich aktorów filmowych. W roku 2004 reżyser zrealizował „Opowieści o zwyczajnym szaleństwie” P. Zelenki dla Teatru Telewizji.
W Teatrze Rozrywki wyreżyserował Przebudzenie wiosny S. Saterai D. Sheika.
NAGRODY:
– ZŁOTA MASKA 2001– nagroda łódzkich recenzentów dla najlepszego reżysera sezonu za reżyserię „Beztlenowców” I. Villqista w Teatrze Nowym w Łodzi,
– Nagroda publiczności dla spektaklu Beztlenowce na 5. Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Reżyserskiej INTERPRETACJE w Katowicach 2002,
– Nagroda za reżyserię spektaklu Od dziś będziemy dobrzy na 3. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej RZECZOWISTOŚĆ PRZEDSTAWIONA w Zabrzu oraz Nagroda za reżyserię spektaklu Kurka wodna S. I. Witkiewicza na 28. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych (2003),
– Nagroda za „wrażliwą i skuteczną pracę nad tekstem i aktorem” w przedstawieniu Koronacja M. Modzelewskiego na 4. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej RZECZOWISTOŚĆ PRZEDSTAWIONA w Zabrzu 2004,
– Nagroda za inscenizację i reżyserię przedstawienia Sklep z zabawkami na 12. Międzynarodowych Spotkaniach Teatrów Lalek w Toruniu 2005,
– ATEST – Świadectwo Wysokiej Jakości i Poziomu Artystycznego za rok 2005, za przedstawienie Sklep z zabawkami (2006),
– honorowe wyróżnienie dla przedstawienia Janosik. Naprawdę prawdziwa historia na 25. Ogólnopolski Festiwal Teatrów Lalek w Opolu 2011.
Foto: Tomasz Zakrzewski
