Absolwentka PWST im. L. Solskiego w Krakowie (Wydziały Zamiejscowe we Wrocławiu). Od 1990 roku związana z Teatrem Polskim w Bydgoszczy.
Pracuje z najwybitniejszymi reżyserami współczesnego teatru:
– Anną Smolar (Pani Małgorzata w Ośrodku wypoczynkowym, Teatr Komuna Warszawa; Polonistka Basia w Dybuku),
– Pawłem Wodzińskim (Solidarność. Próba rekonstrukcji, Biennale Warszawa),
– Mają Kleczewską (Cienie – Eurydyka mówi, Teatr Imka w Warszawie i Teatr Polski w Bydgoszczy; Trinkulo w Burzy, Generałowa w Płatonowie, Matka w Podróży zimowej),
– Wiktorem Rubinem (Matka, Maria w Żonach stanu, dziwkach rewolucji, a może i uczonych białogłowach),
– Michałem Zadarą (Żona w Szalonej lokomotywie),
– Eweliną Marciniak (Frozyna w Skąpcu),
– Wojciech Farugą (Stefania Rudecka w Trędowatej, Hrabina de Polignac w Marii Antoninie),
– Michałem Borczuchem (Marta w Fauście),
– Adamem Orzechowskim (Katarzyna w Poskromieniu złośnicy),
a także z Andrzejem Waldenem (tytułowa rola w Balladynie) i Andrzejem Marią Marczewskim (Ofelia w Hamlecie).
Gra w serialach telewizyjnych: Na dobre i na złe, Pitbull, Lekarze.
NAGRODY:
– Złota Maska – nagroda „Dziennika Wieczornego”,
– Nagroda im. Grzymały za najlepszą rolę drugoplanową (Niemowa w Hekabe Eurypidesa),
– Grand Prix dla zespołu aktorskiego teatru polskiego w Bydgoszczy za Podróż zimową – na 12. Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy,
– Nagroda Jury Społecznego na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych,
– Nagroda dla najlepszej aktorki za rolę Matki w filmie Adaptacja w reż. Bartosza Kruhlika (Frame by Sound Festival, Santo Domingo),
– Nagroda dla najlepszej aktorki na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Sao Paulo.
W Teatrze Rozrywki gra Panią Szydłowiecką w spektaklu Stańczyk. Musical J. Czaplińskiego.
W ankiecie miesięcznika „Teatr” NAJLEPSZY, NAJLEPSZA, NAJLEPSI W SEZONIE 2017/2018 Małgorzata Witkowska otrzymała nominację w kategorii "najlepsza rola epizodyczna" za rolę w spektaklu Stańczyk. Musical (nominacja Michała Centkowskiego).
Foto: Artur Wacławek
Pracuje z najwybitniejszymi reżyserami współczesnego teatru:
– Anną Smolar (Pani Małgorzata w Ośrodku wypoczynkowym, Teatr Komuna Warszawa; Polonistka Basia w Dybuku),
– Pawłem Wodzińskim (Solidarność. Próba rekonstrukcji, Biennale Warszawa),
– Mają Kleczewską (Cienie – Eurydyka mówi, Teatr Imka w Warszawie i Teatr Polski w Bydgoszczy; Trinkulo w Burzy, Generałowa w Płatonowie, Matka w Podróży zimowej),
– Wiktorem Rubinem (Matka, Maria w Żonach stanu, dziwkach rewolucji, a może i uczonych białogłowach),
– Michałem Zadarą (Żona w Szalonej lokomotywie),
– Eweliną Marciniak (Frozyna w Skąpcu),
– Wojciech Farugą (Stefania Rudecka w Trędowatej, Hrabina de Polignac w Marii Antoninie),
– Michałem Borczuchem (Marta w Fauście),
– Adamem Orzechowskim (Katarzyna w Poskromieniu złośnicy),
a także z Andrzejem Waldenem (tytułowa rola w Balladynie) i Andrzejem Marią Marczewskim (Ofelia w Hamlecie).
Gra w serialach telewizyjnych: Na dobre i na złe, Pitbull, Lekarze.
NAGRODY:
– Złota Maska – nagroda „Dziennika Wieczornego”,
– Nagroda im. Grzymały za najlepszą rolę drugoplanową (Niemowa w Hekabe Eurypidesa),
– Grand Prix dla zespołu aktorskiego teatru polskiego w Bydgoszczy za Podróż zimową – na 12. Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy,
– Nagroda Jury Społecznego na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych,
– Nagroda dla najlepszej aktorki za rolę Matki w filmie Adaptacja w reż. Bartosza Kruhlika (Frame by Sound Festival, Santo Domingo),
– Nagroda dla najlepszej aktorki na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Sao Paulo.
W Teatrze Rozrywki gra Panią Szydłowiecką w spektaklu Stańczyk. Musical J. Czaplińskiego.
W ankiecie miesięcznika „Teatr” NAJLEPSZY, NAJLEPSZA, NAJLEPSI W SEZONIE 2017/2018 Małgorzata Witkowska otrzymała nominację w kategorii "najlepsza rola epizodyczna" za rolę w spektaklu Stańczyk. Musical (nominacja Michała Centkowskiego).
Foto: Artur Wacławek
– Alice w Bliżej P. Mabera, Teatr Nowy w Krakowie,
– Lea w Dybuku H. Nahmana Bialika, Synagoga Kazimierz w Krakowie,
– Helena w Śnie nocy letniej W. Szekspira, Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie,
– Aniela w Viva Verdi P. Barza, Těšínské divadlo, Scena Polska w czeskim Cieszynie,
– Matka Boska w Betlejem polskim L. Rydla, Tarnowski Teatr im. L. Solskiego w Tarnowie,
– Dilka w Damskiej toalecie R. Santana, teatr Barakah w Krakowie,
– Focca w spektaklu Jak liście na wietrze A. Nikolaja, Teatr Nowy w Krakowie,
– Duża Siostra w Kotce na gorącym blaszanym dachu T. Williamsa, Teatr Ludowy w Krakowie.
W Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu zagrała następujące role:
– Listonosz w sztuce Olga Tokarczuk z Wałbrzycha O. Tokarczuk,
– Entuzjastka w Był sobie Andrzej, Andrzej i Andrzej P. Demirskiego,
– Leila w Jamesie Bondzie J. Janiczak,
– Diana w sztuce a nie, z zielonego wzgórza M. Głuchowskiej,
– Chawa, Motl Krawiec w spektaklu ShoaShow. Parodia Makabryczna T. Jękota,
– Aleksandra Zdradzona w przedstawieniu Aleksandra, rzecz o Piłsudskim S. Chutnik,
– Mirka w O dobru P. Demirskiego,
– Niebieskowłosa w Pin-okio S. Orłowskiego,
– Marlena Kornecka w Betlejem Polskim W. Farugi,
– Ciąża w Bohaterkach M. Buszewicza,
– Lucyfer w sztuce Na Boga J. Morawskiego,
– Profesor chemii w Znikających szkołach T. Jękoty,
– Jezus, Gombrowicz, Osiecka w sztuce Wielcy inni J. Kozłowskiego,
– Balladyna w Balladyna. Kwiaty ciebie nie obronią J. Słowackiego,
– Profesor Mirka w Opowieściach plemiennych Z. Bojdo,
– Generał Queenten w spektaklu Dr. Stranglove J. Murawskiego,
– Androgyn w sztuce Raj. Tutorial H. Sulimy.
Role filmowe:
– Kobieta z Krakowa w Karolu, historii człowiek, który został papieżem w reż. G. Batiatto, Danka w Benku w reż. R. Glińskiego, Beata Zięba w Majce J. Banaszka, Żona w Chłopcach P. Orwata i in.
NAGRODY:
– Nagroda jury głównego i Nagroda jury młodzieżowego za rolę Lucyfera w spektaklu Na Boga! na 13. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona”"w Zabrzu,
– Nagroda „za rolę żeńską” w spektaklu Wielcy Inni: Jezus, Gombrowicz, Osiecka na 5. Koszalińskich Konfrontacjach Młodych m-teatr – w Koszalinie,
– Nagroda aktorska za role w spektaklu Wielcy Inni. Jezus. Gombrowicz. Osiecka na 13. Ogólnopolskim Przeglądzie Monodramu Współczesnego w Teatrze Warsawy.
W Teatrze Rozrywki gra Elżbietę Habsburżankę w spektaklu Stańczyk. Musical J. Czaplińskiego.
Foto: Artur Wacławek
MIŁKOWSKI MÓWI: DO WIDZENIA.
Po 34 latach w "Rozrywce"
Kierownikiem artystycznym został 1 lutego 1984 roku. Wówczas chorzowski teatr właściwie istniał jedynie „teoretycznie”, bo nawet nie dysponował własną widownią. Niebawem miało się to zmienić. 1 stycznia 1985 powstał Państwowy Teatr Rozrywki a Dariusz Miłkowski objął w nim funkcję dyrektora naczelnego. Pełni ją do dziś. Będzie - tylko do „jutra”…
A jak się to wszystko zaczęło i co stało się później? Polecamy lekturę książki Jolanty Król pt. „Życie trzeba prowokować”. Tego wieczoru zorganizujemy jej premierę. To pasjonujący wywiad-rzeka, przeprowadzony właśnie z Dariuszem Miłkowskim. Dyrektor - oczywiście - też będzie na scenie. Co powie? Bo to przecież jego pożegnanie ze śląską publicznością, wszystkimi zespołami i pracownikami Teatru Rozrywki. Czy trzeba przekonywać, że czeka nas wieczór pełen różnych, także nieprzewidywalnych emocji.
Ponadto w programie m.in.: pokaz filmów telewizyjnych o Miłkowskim (i „Rozrywce”) oraz koncert zatytułowany „Jutro – piosenki Bertolta Brechta” - w wykonaniu studentów III roku Wydziału Aktorskiego Szkoły Filmowej w Łodzi pod opieką Wojciecha Kościelniaka.
"Chorzów po prostu stał się moim miejscem na życie, w którym znalazłem fantastyczną pracę, niecnie otoczyłem się ludźmi, z którymi ogół się dogaduję, a jednocześnie oni się ze sobą nie kłócą. W dodatku bardzo szybko zyskaliśmy społeczną akceptację. Nie czułem tego w Poznaniu, ani we Wrocławiu. Zadałem pytanie kilkunastu swoim kolegom i koleżankom, czy zechcą ze mną pracować, bo teatr to jest sztuka zespołowa, trzeba przyjść z grupą ludzi. Kiedy pojawiła się choreograf Teresa Kujawa, reżyser Marcel Kochańczyk, który był po iluś tam wygranych festiwalach, Kazimierz Wiśniak jako scenograf, Zofia Rudnicka – wówczas gwiazda kabareciku Olgi Lipińskiej – i wzięli się za robotę, od razu zrobiło się łatwiej. Każdy szef przychodzi z własną grupą i po tym, jaka to jest grupa, widać jaki z niego szef.
Zdarza się teraz, że jestem członkiem komisji w konkursach na dyrektorów teatrów i niemal wszyscy kandydaci mówią, że będą zapraszać do współpracy Lupę, Strzępkę, Zadarę, Warlikowskiego. Któregoś razu nie wytrzymałem i zdobyłem się na to, by zapytać: „czy mam zadzwonić? Bo ja z Moniką Strzępką jestem umówiony za dwa lata, a pan mówi, że zaraz. Mam Krystiana spytać, co on dla pana odłoży: Narodowy czy Paryż?” Jak dochodzi co do czego, okazuje się, że kandydat nie ma żadnej grupy. Tu nie chodzi o nazwiska, rzecz w tym, żeby to była zwarta, silna ekipa, która potrafi ze sobą pracować. W Chorzowie się udało."
(fragment książki Jolanty Król pt. „Życie trzeba prowokować”)PATRONAT MEDIALNY:
Poza śpiewem interesuje go gra na perkusji.
Gra również w spektaklach teatralnych: Ewelina Marciniak trzykrotnie zaprosiła artystę do reżyserowanych przez siebie przedstawień. Jego role to:
– On w sztuce Gałgan J. Murawskiego (Wrocławski Teatr Współczesny),
– postać w spektaklu Odys M. Cecko (Teatr Polski w Poznaniu),
– Stańczyk w spektaklu Stańczyk. Musical J. Czaplińskiego (Teatr Rozrywki w Chorzowie).
W ankiecie miesięcznika „Teatr” NAJLEPSZY, NAJLEPSZA, NAJLEPSI W SEZONIE 2017/2018 Grzegorz Dowgiałło otrzymał nominację w kategorii "najlepsza rola męska" za rolę Stańczyka w spektaklu Stańczyk. Musical (nominacje Michała Centkowskiego oraz Jacka Sieradzkiego).
Za tę samą rolę otrzymał Nagrodę Artystyczną ZŁOTA MASKA 2019!
Foto: Artur Wacławek
20. Wakacyjny Przegląd Przedstawień
UWAGA! Spektakl tylko dla widzów dorosłych.
Podczas spektaklu aktorzy palą papierosy.
Do realizacji autorskiego spektaklu opartego o szekspirowskie motywy z Burzy zaproszona została jedna z najciekawszych twórczyń teatralnych, Agata Duda-Gracz. To nie jest zwykła adaptacja, a kolejny szekspirowski apokryf reżyserki, moralitet o umieraniu człowieka w człowieku, o samotności i niespełnieniu.
Rzecz o tym, jak pozornie niewiele znaczące decyzje stają się pasmem błędów życiowych, prowadzących do głębokiej frustracji i nienawiści wobec najbliższych. O tym, jak – i dlaczego – zabijamy w sobie magię, radość i akceptację życia.
(…) Duda-Gracz jest reżyserką wyjątkową - jak nikt inny potrafi uwieść aktorów, sprawić, że ufają jej całkowicie. Nie ma w tym krztyny manipulacji - jest bezgraniczne oddanie pracy i szacunek dla tych wszystkich, którzy tworzą z nią teatr. Tu nie można mieć wątpliwości - ona ich wszystkich kocha, kocha też postaci, które dzięki nim udało się jej na scenie wykreować.
(Magda Piekarska, Wyborcza.pl)
(…) Agata Duda-Gracz napisała całą Burzę od nowa, po swojemu, kontynuując swoisty dialog nie tyle może z Szekspirem, co raczej ze swoim genialnym tatą, Jerzym Dudą-Graczem. Podobnie jak tata, reżyserka stawia współczesnym Polakom gorzką diagnozę. Prospero to Hamlet Polny ze sławnego obrazu Dudy-Gracza, otyły i podstarzały mężczyzna w podkoszulku i pasiastych spodniach od piżamy. Siedzi na zużytej kanapie, na środku łąki, z boku leży czaszka, u stóp walają się główki kapusty, daleko w tle bieleją wiejskie domy. Na obrazie Hamlet Polny przystroił głowę w czapkę krakowiaka z piórkiem. W spektaklu nie ma już tej czapki. Prawie wyłysiał. Został mu tylko brudny podkoszulek i spodnie od piżamy. Siedzi zgorzkniały na czerwonej kanapie przed telewizorem w pokoju z meblościanką i gapi się na nas, kiedy wchodzimy na widownię i próbujemy znaleźć swoje miejsce.
(Mirosław Kocur, teatralny.pl)
scenariusz, reżyseria, scenografia, kostiumy: Agata Duda-Gracz
muzyka: Jakub Ostaszewski
choreografia: Tomasz Wesołowski
reżyseria światła: Katarzyna Łuszczyk
OBSADA:
PROSPERO: Zbigniew Ruciński / Feliks Szajnert
STEFANIA ALBO ŻONA PROSPERA: Helena Sujecka
MIRANDA: Justyna Szafran
ARIEL: Ewelina Adamska-Porczyk
KALIBAN-ONA: Emose Uhunmwangho
KALIBAN-ON: Cezary Studniak
KSIĄŻĘ FERDYNAND: Sylwester Piechura / Artur Caturian
TELEWIZOR: Bartosz Picher
PAN OD MUZYKI: Tomasz Leszczyński
CHUJ-GWIAZDA: Mikołaj Woubishet
TZW. WSZYSCY: Maciej Maciejewski
ENTUZJASTKA PIEŚNI POLSKICH: Janina Garbińska-Budzińska
czas trwania: 120 minut bez przerwy
Agata Duda-Gracz
PO „BURZY" SZEKSPIRA
gościnnie Teatr Capitol z Wrocławia
UWAGA! Spektakl tylko dla widzów dorosłych.
Podczas spektaklu aktorzy palą papierosy.
Do realizacji autorskiego spektaklu opartego o szekspirowskie motywy z Burzy zaproszona została jedna z najciekawszych twórczyń teatralnych, Agata Duda-Gracz. To nie jest zwykła adaptacja, a kolejny szekspirowski apokryf reżyserki, moralitet o umieraniu człowieka w człowieku, o samotności i niespełnieniu.
Rzecz o tym, jak pozornie niewiele znaczące decyzje stają się pasmem błędów życiowych, prowadzących do głębokiej frustracji i nienawiści wobec najbliższych. O tym, jak – i dlaczego – zabijamy w sobie magię, radość i akceptację życia.
(…) Duda-Gracz jest reżyserką wyjątkową - jak nikt inny potrafi uwieść aktorów, sprawić, że ufają jej całkowicie. Nie ma w tym krztyny manipulacji - jest bezgraniczne oddanie pracy i szacunek dla tych wszystkich, którzy tworzą z nią teatr. Tu nie można mieć wątpliwości - ona ich wszystkich kocha, kocha też postaci, które dzięki nim udało się jej na scenie wykreować.
(Magda Piekarska, Wyborcza.pl)
(…) Agata Duda-Gracz napisała całą Burzę od nowa, po swojemu, kontynuując swoisty dialog nie tyle może z Szekspirem, co raczej ze swoim genialnym tatą, Jerzym Dudą-Graczem. Podobnie jak tata, reżyserka stawia współczesnym Polakom gorzką diagnozę. Prospero to Hamlet Polny ze sławnego obrazu Dudy-Gracza, otyły i podstarzały mężczyzna w podkoszulku i pasiastych spodniach od piżamy. Siedzi na zużytej kanapie, na środku łąki, z boku leży czaszka, u stóp walają się główki kapusty, daleko w tle bieleją wiejskie domy. Na obrazie Hamlet Polny przystroił głowę w czapkę krakowiaka z piórkiem. W spektaklu nie ma już tej czapki. Prawie wyłysiał. Został mu tylko brudny podkoszulek i spodnie od piżamy. Siedzi zgorzkniały na czerwonej kanapie przed telewizorem w pokoju z meblościanką i gapi się na nas, kiedy wchodzimy na widownię i próbujemy znaleźć swoje miejsce.
(Mirosław Kocur, teatralny.pl)
scenariusz, reżyseria, scenografia, kostiumy: Agata Duda-Gracz
muzyka: Jakub Ostaszewski
choreografia: Tomasz Wesołowski
reżyseria światła: Katarzyna Łuszczyk
OBSADA:
PROSPERO: Zbigniew Ruciński / Feliks Szajnert
STEFANIA ALBO ŻONA PROSPERA: Helena Sujecka
MIRANDA: Justyna Szafran
ARIEL: Ewelina Adamska-Porczyk
KALIBAN-ONA: Emose Uhunmwangho
KALIBAN-ON: Cezary Studniak
KSIĄŻĘ FERDYNAND: Sylwester Piechura / Artur Caturian
TELEWIZOR: Bartosz Picher
PAN OD MUZYKI: Tomasz Leszczyński
CHUJ-GWIAZDA: Mikołaj Woubishet
TZW. WSZYSCY: Maciej Maciejewski
ENTUZJASTKA PIEŚNI POLSKICH: Janina Garbińska-Budzińska
czas trwania: 120 minut bez przerwy
Foto. Greg Noo-Wak © Teatr Muzyczny Capitol we Wrocławiu
- patroni medialni -
 |
 |
 |
 |
 |
