fbpx
Marta Guśniowska jest autorką kilkudziesięciu sztuk teatralnych dla starszych i młodszych dzieci, najchętniej grywanych w teatrach lalkowych. Studiowała filozofię, a pracę magisterską napisała na temat: „Tao baśni. Elementy filozofii taoistycznej w wybranych baśniach chińskich”. Porównywana jest do Jana Wilkowskiego czy Jeremiego Przybory. Jej bajki i baśnie są zaskakujące, dowcipnie pouczające, poetyckie i mądre, a do tego zwięzłe. To atrakcyjne zarówno dla dzieci, jak i dorosłych utwory.
 
W latach 2007-2009 pracowała w Białostockim Teatrze Lalek jako dramaturg, a kolejne trzy lata – w tym samym teatrze jako konsultant literacki.
 
NAGRODY
  • 2004: Poznań – II i III nagroda w konkursie dramaturgicznym „Tespis” za teksty „Sukno Jeremiasza” i „Królestwo za dwie korony”
  • 2005: Opole – 22. Ogólnopolski Festiwal Teatrów Lalek – wyróżnienie za tekst sztuki „Baśń o rycerzu bez konia”.
  • 2006: Poznań – Konkurs na sztukę dla dzieci i młodzieży – I nagroda za „Baśń o grającym imbryku” oraz wyróżnienie za „Krokus Pokus”
  • 2007: 13. Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej – wyróżnienie za tekst sztuki „O rycerzu Pryszczycerzu”
  • 2008: Poznań – 19. Konkurs na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży - wyróżnienie za sztukę „Kaszalot”
  • 2009: Białystok – 3. Przystanek Młodzi – Świadectwo Otwartego Umysłu za pisanie bajek dla dzieci i sztuki w Białostockim Teatrze Lalek
  • 2009: 15. Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej – wyróżnienie za tekst „O mniejszych braciszkach Św. Franciszka”
  • 2011: Warszawa – XV Festiwal Teatrów dla Dzieci i Młodzieży KORCZAK - wyróżnienie za sztukę „Pod-Grzybek”"
  • 2011: Opole – 25. Ogólnopolski Festiwal Teatrów Lalek – wyróżnienie za piosenkę do przedstawienia „Królewna Śnieżka” w Opolskim Teatrze Lalki i Aktora
  • 2012: Poznań – 23. Konkurs na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży – wyróżnienie za utwór „Wąż”
  • 2013: Poznań – 24. Konkurs na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży - nagroda za sztukę „Ony” i wyróżnienie za sztukę „Brak sensu, Aniołek, Żyrafa i stołek”
  • 2014 Poznań – 25. Konkurs na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży – I nagroda za sztukę „A niech to Gęś kopnie” i III nagroda za sztukę „Urodziny w Nigdylandii”
  • 2015: Wałbrzych – 2. Festiwal małych Prapremier – Nagroda Prezydenta Miasta Wałbrzycha
  • 2016: Poznań – XXVII Konkurs na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży – I nagroda za sztukę „Marvin"”.
CENTRAL PARK WEST
wg Woody’ego Allena
Teatr 6.piętro z Warszawy
 
Polska prapremiera sztuki Woody Allena Central Park West, w tłumaczeniu i inscenizacji Eugeniusza Korina. Spektakl jest kolejną po ZAGRAJ TO JESZCZE RAZ, SAM częścią zaplanowanego w Teatrze 6. piętro tryptyku Miłość, Zdrada i Wybaczenie według Woody Allena.

Central Park West - ulica Nowego Jorku, jeden z najbardziej pożądanych, najbardziej prestiżowych adresów do zamieszkania.

Tu mają swoje apartamenty ci, którym w życiu udało się osiągnąć najwięcej. Madonna, Sting, Bono, Demi Moore, Diane Keaton, Steve Martin, Woody Allen… i bohaterowie sztuki Central Park West, państwo Riggs: Phyllis (JOANNA ŻÓŁKOWSKA), wybitna psychoanalityczka po pięćdziesiątce, kobieta władcza i błyskotliwa, oraz jej pięćdziesięciokilkuletni mąż Sam (WOJCIECH WYSOCKI), prawnik gwiazd show biznesu i obiekt westchnień wielu kobiet. To tu marzyliby zamieszkać nieco młodsi przyjaciele państwa Riggs, Carol (MAŁGORZATA FOREMNIAK), kobieta z problemami natury psychicznej, osobowościowej i seksualnej oraz jej mąż Howard (PIOTR GĄSOWSKI), pisarz powieści, których nikt nie czyta, nadwrażliwiec o psychice jeszcze bardziej skomplikowanej, niż u jego małżonki.

CENTRAL PARK WEST - TO HISTORIA, KTÓREJ FINAŁU NIE PRZEWIDZI CHYBA ŻADEN Z WIDZÓW.

NAJBARDZIEJ NEUROTYCZNA KOMEDIA mistrza gatunku, której współautorami śmiało mogliby być Sigmund Freud i Ingmar Bergman. Groteskowe kompendium wiedzy na temat zdrady i jej pochodnych.

(Janusz Lipiński, właściciel Impresariatu Artystycznego „As/Toruń” – organizatora pokazu sztuki Central Park West) 

 

 
reżyseria: Eugeniusz Korin
scenografia: Barbara Hanicka
 
występują:
Joanna Żółkowska
Małgorzata Foremniak
Wojciech Wysocki
Piotr Gąsowski
Julia Pietrucha / Agnieszka Sienkiewicz / Michalina Sosna
 

czas trwania: 110 minut z 1 przerwą
William Szekspir
LADY M
Teatr Nowy z Zabrza
 
monodram na podstawie Makbeta w tłumaczeniu Antoniego Libery z wykorzystaniem fragmentu Łaknąć Sarah Kane.
 
„Palec mnie świerzbi to dowodzi,
że jakiś potwór tu nadchodzi
otwórzcie otwór niech wejdzie potwór”
Makbet akt IV, scena 1


 
Żaden rasowy angielski aktor nie powie: „gram w Makbecie”. Powie: „gram w tej szkockiej sztuce”. Zła legenda „przeklętej” Szekspirowskiej opowieści jest żywa do dzisiaj. Jak twierdzą Anglicy, przy pracy nad Makbetem zdarzały się różne nieszczęścia, ze śmiercią włącznie. Co więc powoduje, że stale wracamy do szkockiej historii?


 
Historii ponurej, naznaczonej zdradą, zbrodnią królobójstwa i dzieciobójstwa. Skażonej obłędem głównych bohaterów – otwórzcie otwór niech wejdzie potwór… Zło wciśnie się w każdą szczelinę, zatruje duszę i poruszy mroczne namiętności. Spowoduje, że Lady Makbet-żona, matka, królowa dopuści się strasznych zbrodni. Co nią powoduje?
 
Odpowiedź jest tylko pozornie łatwa. Jest zła. A może jest słaba, niepewna, samotna, niespełniona? Może tęskni za prawdziwym uczuciem? Może to krzyk rozpaczy?
 
Magdalena Waligórska-Lady M odpowie na te pytania…
 
(Karol Stępkowski)


 
muzyka: MATEUSZ STRYJECKI
reżyseria: KAROL STĘPKOWSKI
wykonanie lalki: OLA GRUDZIŃSKA



Zdjęcia: Paweł JaNic Janicki

Tomasz Kaczorowski
LAS VILLAS
Teatr Nowy Proxima z Krakowa

 
Mówiono o niej: „głos ery atomowej”. Nazywano ją „kolorowym ptakiem PRL-u”. W paryskiej Olimpii swoim głosem podobno wprawiła w drżenia kryształowe żyrandole, a na scenę w Las Vegas wjeżdżała białym jaguarem. Nikt do końca nie wie, ile w swoim życiu przygarnęła zwierząt i ilu zwierzętom uratowała życie.
 
Violetta Villas – legenda polskiej estrady, w której prywatnym i zawodowym życiu spektakularne sukcesy nieustannie przeplatały się ze spektakularnymi klęskami. Dlaczego musiała odejść w samotności i zapomnieniu? Dlaczego w wolnej Polsce ten kolorowy ptak nie znalazł sobie nigdy miejsca, którego szukał przez całe życie?
 
Las Villas nie jest biografią Violetty Villas. To nie reportaż z jej życia. To opowieść o niemożności pozbycia się kompleksów, o ciągłej potrzebie rozgłosu, o smutnym końcu wielkiej artystki.

recenzje:
Hanna Piotrowska wykonała wielką aktorską pracę, przełamując zawodowy wizerunek, [głównie była dotychczas obsadzana w rolach lżejszych] który przez lata utrwalił się wśród widzów. Bardzo wiernie i z wyczuciem ukazała postać Violetty Villas, z jej fobiami, wybuchami złości i agresji, a także z głęboką i szczerą wiarą. No i ten potężny wokal, który sprawia, że na ciele pojawiają się ciarki. Przekonująca była również Bożena Borek, która zagrała opiekunkę diwy, kobietę bezwzględną, „złą”, a jednocześnie oddaną swojej gwieździe. Na uznanie zasługuje też Jerzy Karnicki, który stworzył postać charakterystyczną i zabawną, a jednocześnie pasującą do całości. Brawa dla Łukasza Błażejewskiego za scenografię - prostą, a wprowadzającą atmosferę nierealności, snu, omamu. (Daniel Klusek w: gp24.pl)
                                                          - - -
Turpistyczna oprawa całości może odrzucać. Lecz nawet fani Villas powinni docenić wysiłek, jaki w rolę piosenkarki włożyła Hanna Piotrowska. Przy tego typu projektach, istnieje niebezpieczeństwo popadnięcia w parodię. Na szczęście Piotrowskiej udało się wybrnąć z trudnego zadania bez ośmieszania postaci.
Villas w spektaklu Siekluckiego nie jest karykaturą idolki. Piotrowska zrywa z medialnym obrazem zdziwaczałej staruszki. Jej kreacja aktorska to wyobrażenie, jakim piosenkarka pewnie żyła do końca swoich dni. Prawdziwa bogini sceny, którą tylko chwilowo strącono do celebryckiego czyśćca. Kolorowy ptak PRL-u pozbawiony wielu piór, ale wciąż po królewsku się noszący. (Łukasz Badula w: kulturaonline.pl)

tekst: Tomasz Kaczorowski
reżyseria: Piotr Sieklucki
aranżacja: Paweł Harańczyk
scenografia: Łukasz Błażejewski
choreografia: Bartosz Serowik
 
występują:
Hanna Piotrowska,
Bożena Borek,
Jerzy Karnicki,
Janusz Marchwiński,
Maciej Ferlak,
Piotr Sieklucki



KATOWICE ZBYSZKA CYBULSKIEGO


Był aktorem wybitnym. Na ekranie i na scenie. Odszedł przedwcześnie, w tragicznych okolicznościach. Od tego momentu minęło już 50 lat, a jednak jego sztuka nie zestarzała się, będąc wyzwaniem dla kolejnych generacji artystów. Mimo wielu wspaniałych ról ciągle mamy przekonanie, że jego talent nie został w sposób właściwy wykorzystany. Jego biografia twórcza i życiowa została głęboko zbadana, choć wątki śląskie są na ogół pomijane. A przecież nieprzypadkowo został pochowany w Katowicach.


Udział biorą: prof. Andrzej Gwóźdź – filmoznawca i kulturoznawca, Jolanta Król – kierownik literacki Teatru Rozrywki, Wojciech Sarnowicz – reżyser telewizyjny oraz Krzysztof Karwat. Ponadto pokaz filmu dokumentalnego o Zbigniewie Cybulskim.

Fot: arch. pryw. Jolanty Król
„Cybulski (ur. 1927, zm. 1967) nie miał łatwego ani efektownego wejścia na ekran. Przed kamerą debiutował w Pokoleniu; Wajda powierzył mu tam rozbudowany epizod. W ostatecznym montażu wypadła jednak większość ujęć z jego udziałem (…). Lata 1955-1957, które nie stały się okresem pełniejszego wykorzystania jego filmowych predyspozycji aktorskich, kończą się jedynie epizodycznymi rolami w Trzech startach i Końcu nocy.
Aktor ma 31 lat, kiedy w Popiele i diamencie – wcielając się w bohatera młodszego nie tylko metryką, ale i skalą doświadczenia zawodowego – stworzy swą najlepszą kreację. Podejmuje w duchu »szkoły polskiej« wyzwanie rzucone aktorstwu tradycyjnemu i solennemu, obciążonemu nadmierną teatralnością, dając w Popiele i diamencie przykład rozwiązań zadań aktorskich w nowym duchu”.

Historia Filmu Polskiego, Tom 4.
Redakcja naukowa prof. dr Jerzy Toeplitz. Warszawa 1980, s. 56