ŚMIERTELNA PUŁAPKA
sztuka, dla której można zabić
spektakl gościnny
„Śmiertelna Pułapka” Iry Levina to jeden z najbardziej udanych kryminałów w historii . Doczekał się hollywoodzkiej ekranizacji z udziałem Michela Caine’a i Christophera Reeve’a, a na Broadwayu sztuka na jego podstawie była najdłużej granym przedstawieniem. W ciągu czterech lat od premiery w 1978 roku została wystawiona ponad 1 800 razy. Marian Seldes, grająca rolę Myry nie opuściła ani jednego przedstawienia i została wpisana do księgi rekordów Guinessa jako najbardziej wytrwała aktorka.
 |
 |
„Śmiertelna Pułapka” to inteligentnie i komicznie opisana historia misternie zaplanowanego morderstwa. Sidney Bruhl (Krzysztof Tyniec), popularny autor broadwayowskich thrillerów, pozornie wiedzie szczęśliwe i spokojne życie w swoim domu w Connecticut. W rzeczywistości cierpi na brak weny, co powoduje frustrację i coraz poważniejsze problemy finansowe. Szansę na rozwiązanie swoich problemów widzi w chwili, gdy jego student Clifford (Aleksandar Milićević) przysyła mu tekst swojej pierwszej sztuki z prośbą o opinię. Wspólnie z żoną Myrą (Ewa Telega) obmyśla plan, który ma zapewnić mu fortunę i wieczną sławę. Nie wszystko idzie jednak po ich myśli. Akcja plącze się, a komiczne i zaskakujące zwroty trzymają w napięciu do finału.
Czy w dzisiejszych czasach, kiedy wszystko można zapisać elektronicznie, w wielu dobrze strzeżonych kopiach taka intryga jest możliwa? Czy są autorzy, którzy w obawie przed wyciekiem ich tekstu mają tylko jedną, wydrukowaną kopię? Może nie, ale warto zastanowić się, jak daleko jesteśmy w stanie się posunąć z zazdrości czy chęci zysku. Taka refleksja przyda się w każdych czasach.
Spektakl przygotowany przez Scenę Spektrum to polska prapremiera. Świetny przekład Małgorzaty Maliszewskiej dodaje jej jeszcze smaczku.
Producent spektaklu: MJM Music PL/SCENA SPEKTRUM
przekład – Małgorzata J. Maliszewska
reżyseria – Andrzej Strzelecki
scenografia – Tatiana Kwiatkowska
oprawa wokalna – Marta Wągrocka
Występują:
Sidney – Krzysztof Tyniec
Myra – Ewa Telega
Porter – Andrzej Strzelecki
Clifford – Aleksandar Milićević
Helga – Magdalena Zawadzka
**************
Ira Levin (1929-2007)
Autor powieści, sztuk teatralnych i tekstów piosenek.
O tym, że zostanie pisarzem zdecydował mając 15 lat. Uczył się wtedy w elitarnej Horace Mann School w Nowym Jorku. Ukończył filozofię i filologię angielską na University of New York w 1950 roku. Trzy lata później został wcielony do wojska. Stacjonował w dzielnicy Queens i tam zaczął pisać, m.in. scenariusze filmów szkoleniowych dla telewizji.
W teatrze debiutował jako 25-latek adaptacją powieści Maca Hymana „No Time For Sergeants”. Najbardziej znaną sztuką Levina jest kryminał „Śmiertelna pułapka” („Deathtrap”, 1978). Odniosła wielki sukces – była najdłużej wystawianą sztuką w historii Broadwayu. Na duży ekran przeniósł ją Sidney Lumet, a główne role zagrali Michael Caine i Christopher Reeve.
Niezwykłą popularność zdobyły powieści Levina – „Dziecko Rosemary”, „Żony ze Stepford”, a także „Sliver”. Wszystkie trzy zostały sfilmowane.
Pierwszą wyreżyserował Roman Polański w 1968 roku – była to jego pierwsza praca w USA, czwarta na Zachodzie. „Dziecko Rosemary” uznaje się za film, który zapoczątkował nowy nurt w kinie grozy. Określany jako satanistyczno-okultystyczny horror czy połączenie gotyckiego horroru z thrillerem psychologicznym – jest już klasyką gatunku. W głównych rolach wystąpili Mia Farrow i John Cassavetes.
„Żony ze Stepford”, satyryczny thriller science-fiction, Levin napisał kilka lat po sukcesie „Dziecka Rosemary”, w 1972 roku. Trzy lata później na podstawie powieści powstał film Bryana Forbesa. Prawdziwy rozgłos powieści przyniosła dopiero jej kolejna ekranizacja – z Nicole Kidman, Glenn Close i Bette Midler (reżyseria Frank Oz). W wywiadzie dla dziennika „New York Times” Levin wspominał, że swój pomysł na miasteczko Stepford, w którym mieszkają idealne rodziny, a żony są piękne, zadbane i posłuszne mężom oparł na atmosferze małego Wilton w Connecticut, gdzie mieszkał w latach 60.
Nie mów nikomu
Przedstawienie z widownią na scenie. Spektakl jest grany w języku migowym z polskimi napisami. Jestem głęboko przejęty i zawstydzony stanem językowej wspólnoty. Mam nieodparte wrażenie, że używanie słów i ich znaczeń z coraz większą intensywnością staje się narzędziem zbiorowej konfrontacji, walki wszystkich ze wszystkimi. Nie budujemy przestrzeni do spotkania w dialogu, szacunku i wzajemnym zrozumieniu. Daliśmy przyzwolenie na życie w świecie budowanym ze strachu i uprzedzeń, w świecie, w którym zawłaszczanie języka realizuje się w fakcie odbierania innym prawa do głosu. Do realizacji spektaklu zaprosiłem osoby niesłyszące. Wśród nich jest również jedna osoba niewidoma. Na początku czułem się zawstydzony tym jak reaguję i co o nich wiem. Dzisiaj chciałbym krzyknąć: wybieram milczenie! Ale jak tu wykrzyczeć takie wyznanie?
- Adam Ziajski
„Nie mów nikomu” to udana próba oswojenia nas z losem ludzi wykluczonych. Ziajski twierdzi, że głuchoniemi są wykluczeni najskrajniej, bo ich izolacja polega właśnie na niemożności skutecznego porozumienia się z resztą społeczeństwa. Coś w tym jest. Bez sentymentalizmu, bez epatowania tragizmem ich losu, z czytelnym, pomysłowym uteatralnieniem ich narracji, no i z pozbawieniem nas – normalsów, uprzywilejowanej pozycji dzięki prostemu „manewrowi głośnikowo-słuchawkowemu”.
- Juliusz Tyszka, Teatralny.pl
Gdy patrzyłem na owacje na stojąco, pomyślałem, że odkrywanie drugiego człowieka może być równie mocno poruszające jak sztuka.
- Marek Bochniarz, „Gazeta Wyborcza”
Scenariusz i reżyseria: Adam Ziajski
Wideo: kolektyw WOOOM visuals
Dźwięk: Maciej Frycz
Kostiumy i scenografia: Grupa Mixer
Występują: Jacek Frąckowiak, Zofia Mądra, Kazimierz Mądry, Natalia Nowak, Piotr Nowak, Dominika Mroczek-Dąbrowska, Adam Ziajski
Spektakl inspirowany osobistym doświadczenie twórców,
a także reportażem Anny Goc pt. "Głusza".
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej Scena Robocza
Premiera: 2016
Bilety w cenie 30 złotych dostępne tylko w kasie teatru.
Scenariusz i reżyseria: Adam Ziajski
Wideo: kolektyw WOOOM visuals
Dźwięk: Maciej Frycz
Kostiumy i scenografia: Grupa Mixer
Występują: Jacek Frąckowiak, Zofia Mądra, Kazimierz Mądry, Natalia Nowak, Piotr Nowak, Dominika Mroczek-Dąbrowska, Adam Ziajski
Spektakl inspirowany osobistym doświadczenie twórców,
a także reportażem Anny Goc pt. "Głusza".
Produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej Scena Robocza
Premiera: 2016
Bilety w cenie 30 złotych dostępne tylko w kasie teatru.
Dorota Lis-Majewski jest aktorką i kostiumografem. Współpracuje z Lechem Majewskim na planie jego filmów.
Zagrała w Szklanych ustach (Doris), DiVinities, Młynie i krzyżu (Saskja Jonghelinck) oraz Onirice (Matka dziewczynki).
W filmach: Angelus, Szklane usta, Młyn i krzyż oraz Onirica była II reżyserem. Ponadto do filmów Szklane usta oraz Onirica zaprojektowała kostiumy. Była również reżyserem castingu we wszystkich powyższych filmach.
W Teatrze Rozrywki zaprojektowała kostiumy do spektaklu Mariacka 5.
Zagrała w Szklanych ustach (Doris), DiVinities, Młynie i krzyżu (Saskja Jonghelinck) oraz Onirice (Matka dziewczynki).
W filmach: Angelus, Szklane usta, Młyn i krzyż oraz Onirica była II reżyserem. Ponadto do filmów Szklane usta oraz Onirica zaprojektowała kostiumy. Była również reżyserem castingu we wszystkich powyższych filmach.
W Teatrze Rozrywki zaprojektowała kostiumy do spektaklu Mariacka 5.
W. S. Burza
Przedstawienie odbędzie się na dużej scenie przy zasłoniętej kurtynie. Widzowie przemieszczają się po scenie wraz z aktorami. Przedstawienie „W.S. Burza” powstało z okazji 400-lecia śmierci Williama Szekspira. Twórcy Teatro del Lemming uznali, że szekspirowska „Burza” jest idealnym przedstawieniem dla uczenia twórczości wielkiego dramaturga. Teatro del Lemming sprowadza na wyspę/scenę szekspirowskich rozbitków, bohaterów jego dzieł: Hamleta, Julię, czarownice Makbeta, Króla Leara, Ryszarda, Brutusa... i innych, czyniąc ich niewolnikami wyobraźni zdetronizowanego, bezdomnego, zesłanego Prosepera czyli Szekspira.
W przedstawieniu „W.S. Tempest” widzowie zaproszeni są do wyprawy po wyobraźni barda ze Stradfordu. Zagubieni na wyspie/scenie trafiają do magicznego i metaforycznego królestwa pamięci i wyobraźni. Zanurzeni w magii obrazów i poezji słów trafiają w końcu do wyjścia, do świata (rzeczywistego?), do którego przecież należeli i należą. Jednak granica między rzeczywistością a wyobraźnią uległa już zatarciu. Jeśli w trakcie przedstawienia doznali przemiany i dotknęli prawdy, czym stanie się ich świat i co czeka ich po wyjściu z teatru?
dramaturgia, muzyka i reżyseria: Massimo Munaro
scenografia: Luigi Troncon
występują: Chiara Elisa Rossini, Diana Ferrantini, Alessio Papa, Maria Grazia Bardascino, Boris Ventura, Marina Carluccio, Katia Raguso, Alessandro Sanmartin
Przedstawienie przeznaczone jest dla widzów dorosłych.
Bilety w cenie 35 złotych dostępne tylko w kasie teatru.
Malarz, poeta, prozaik, reżyser. Urodzony w Katowicach, od 1981 pracuje przede wszystkim za granicą. Studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych. Absolwent Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Jego filmy prezentowane były na festiwalach filmowych m.in. w Cannes, Wenecji, Berlinie, Nowym Jorku, Rio de Janeiro, Londynie, Barcelonie, Jeruzalem i Montrealu, zdobywając wiele nagród.
Jego wideoarty, fotografie i rzeźby pokazywały muzea i galerie całego świata. W 2006 roku nowojorskie Museum of Modern Art uhonorowało jego twórczość organizacją indywidualnej retrospektywy, a rok później instalacja „Krew Poety” stała się częścią 52. Biennale w Wenecji. Kolejny cykl wideoartów pt. „Bruegel Suite” był wystawiany w Luwrze, Tel Aviv Museum of Art, National Gallery w Londynie, Prado w Madrycie, w Muzeum Narodowym w Krakowie oraz na 54. weneckim Biennale.
Artysta prowadzi również wykłady na wielu uczelniach świata; od Canterbury University w Nowej Zelandii, poprzez Harvard i Berkeley w USA, po Uniwersytet w Bolonii i Akademię Sztuk Pięknych w Rzymie.
Jego prace sceniczne zaczęły się jeszcze w liceum, gdy założył (razem z późniejszym aktorem Teatru Starego, Andrzejem Hudziakiem) Teatr Jednego Momentu. W czasie studiów Cyrk Poetycki Lecha Majewskiego wziął udział w Festiwalu Teatralnym we Wrocławiu, prezentując spektakl Piękni chłopcy z Katowic. W tym czasie Lech Majewski współpracował również z Teatrem Telewizji (Biała Diablica Webstera) oraz z Teatrem Studio Józefa Szajny (Edyp Królem Sofoklesa).
Na emigracji w Londynie Lech Majewski stworzył głośny spektakl na Tamizie, London Odyssey wg Homera, wyróżniony przez „Times” tytułem Spektaklu Roku, a w 1993 roku zrealizował, wspólnie z Franciszkiem Starowieyskim, polską prapremierę Ubu Króla Krzysztofa Pendereckiego w Teatrze Wielkim w Łodzi.
Tournée tego spektaklu po Niemczech zaowocowało wieloma zaproszeniami dla reżysera, doprowadzając do realizacji Snu nocy letniej Szekspira; Opery za 3 grosze Brechta; oraz musicalu Black Rider Boba Wilsona i Toma Waitsa nagrodzonego „Killianpreis” za najlepszy spektakl w teatrze niemieckim w sezonie 1995/1996.
Sezon ten również otworzył w Teatrze Wielkim w Warszawie inscenizacją Carmen będącą w repertuarze Opery Narodowej przez prawie 20 lat. Rok później skomponował wspólnie z Józefem Skrzekiem muzykę do opery autobiograficznej Pokój Saren i zainscenizował ją w Operze Śląskiej. Film oparty na jej kanwie pokazywany był w wielu krajach i jako wideo-fresk stał się częścią Biennale w Wenecji.
W rodzinnych Katowicach, Lech Majewski zrealizował „dziewięćdziesięciokilometrowy spektakl eksperymentalny” Tramwaj, przeniesiony później do Düsseldorfu, zaś w roku 2002, na zaproszenie Prezydenta Valdasa Adamkusa, stworzył repryzę inscenizacji Carmen na deskach Litewskiej Opery Narodowej, powierzając scenografię ponownie Januszowi Kapuście. W 2008 roku Lech Majewski zainscenizował balet Harnasie oraz operę Król Roger Karola Szymanowskiego dla nowojorskiego Festiwalu Operowego.
Spektaklem Mariacka 5 w Teatrze Rozrywki zadebiutował w roli dramaturga.
Filmografia:
Rycerz (1980); Lot świerkowej gęsi (1986); Więzień Rio (1988); Ewangelia według Harry’ego (1992); Basquiat (scenariusz, producent, 1996); Pokój saren (1997); Wojaczek (1999); Angelus (2001); Ogród rozkoszy ziemskich (2004); Szklane usta (2006); Młyn i Krzyż (2010); Onirica (2015).
Książki:
Powieści: Kasztanaja (1981), Szczury Manhattanu (1993), Pielgrzymka do grobu Brigitte Bardot Cudownej (1996), Metafizyka (2002), Hipnotyzer (2003), Manhattan Babilon (2015).
Tomiki poetyckie: Baśnie z tysiąca nocy i jednego miasta (1977), Poszukiwanie raju (1978), Mieszkanie (1981), Muzeum mojej nędzy (1997), Święty Sebastian (1998).
Eseje: Asa Nisi Masa – Magia w 8 i 1/2 Felliniego (1994), Oficjalne Centrum Świata (1998)
Więcej informacji na stronie: www.lechmajewski.art.pl
Foto: Marek Bielecki
